திரு நாராயணசாமி அய்யாவின் நாளும் ஒரு திருக்குறள் – இதழ் 105. திருவள்ளுவர் ஆண்டு 2040, கார்த்திகைத் திங்கள், 9ம் நாள், புதன்கிழமை.
தொகுப்பு: பெண்வழிச் சேறல். (பெண்களிடம் மயங்கி அவர் வயப்படல்).
2000 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட சமுதாயச் சூழலில் பெண்களின் பெருமையைச் சிறப்பித்துப் போற்றுவதில் வள்ளுவரைவிடத் தெளிவாக, அழுத்தமாகச் சொன்னவர்களைக் காண்பது அரிது. பழங்காலத்தில் மலை, காடுகளில் சுற்றித் திரிந்து வாழ்ந்த மக்கள் படிப்படியாகப் பண்பட்டு, வேளாண்மை தொடங்கி, இல்லறக் குடும்பங்களாக, குழுக்களாக, இனங்களாகச் சமுதாய வாழ்க்கை முறை தொடங்க, பெண்கள் இல்லறப் பொறுப்புகளுடன், பயிர்த்தொழில், கைவினைத் தொழில்களில் ஆண்களுக்கு உதவியாகப் பணியாற்றி வந்தனர். ஆளுமை, அரசியல், வாணிகம் என்ற சமுதாய முறைகளில் ஆணாதிக்கமே ஓங்கி நிலவி வந்தது. அந்தச் அந்தச் சூழலிலும் பெண்களுக்கு மேலான நிலை அளித்துப் போற்றுவது வள்ளுவம்.
’பெண்ணில் பெருந்தக்க யாவுள’ குறள் 54
’பெண்ணே பெருமை உடைத்து’ 907
’பெண்ணில் பெருந்தக்கது இல்’ 1137
பெண்களின் தனிப்பெரும் குணங்களாக ‘கற்பு எனும் திண்மை’, ‘ஒருமை மகளிரே போல’, ‘நாண் எனும் நல்லாள்’, ‘பெண்ணிறைந்தாம் நீர்மை பெரிது’, ’பெண்ணினால் பெண்மை உடைத்தென்ப’ எனப்பல சொல்லப்பட்டன. ‘மென்மை மகளிருக்கு வணங்கி’ என்பது புறநானூறு 68.
தொகுதி 91 குறட்பாக்களில் வள்ளுவர் எடுத்துரைப்பது, ஆண்கள் தங்கள் பொறுப்புகள், கடமைகளை மறந்து, பெண்களின் கவர்ச்சியில் மயங்கி தம் நிலை இழந்து சீரழியக்கூடாது என்பதே. இதை ஆண்களுக்கு விடப்பட்ட கடிந்துரையாகக் கொள்வதே சிறப்பு.
’மனையாளை அஞ்சும் மறுமை இலாளன்
வினையாண்மை வீறுஎய்தல் இன்று’ குறள் 904
அன்பிற்குரிய மனையாளை அஞ்சவேண்டிய மேலாளர் எனக் கருதி எதிலும் ஒரு நிலையில்லாது உறுதியற்று நடந்தால் எதிர்கால, இன்பமான புனர்வாழ்வு கிட்டாது; வினைகளை வென்று முடிக்கும் ஆற்றலும் இருக்காது. (’மறுமையிலாளன்’ என்பதை மறுபிறவி இன்மை என்று ஆத்தீகர் பொருள் கண்டால் விளக்கம் வினோதமாக அமையும்.)
இல்லாளின் உறவே பெரிதென்று காமுற்று வாழ்தல் ஏற்புடைய செயலாகாது, சிறக்காது. கடமைகளைப் பேணாது ஊக்கமிழந்து பெண்களுக்குப் பின்நிற்பது வெட்கித் தலைகுனிய வைக்கும். மனைவியிடம் தாழ்வு மனப்பான்மை உடையவன் ஆண்மையின் இயல்புக்கு மாறானவன். ஒருவருக்கொருவர் இசைந்து வாழாது செயலிழப்பவர்கள் நன்மக்களுக்குத் தம் கடமைகளைச் செய்ய இயலாது. மேட்டுக் குடிமக்களாக வசதிகளின் உச்சியில் இருந்தாலும் மனையாளின் தோழில் மயங்குபவர் பெருமையும் புகழும் எட்டார்.
ஆராயாது, பெண்களின் ஏவல்களைச் செய்பவர்களைவிட நாணுடன் ஒழுகும் பெண்களே பெருமைக்குரியவர்கள். தன்னறிவிழந்து, பெண்களின் விருப்பப்படியெல்லாம் நடப்பவர்கள் நற்செயல்களையும், தம்மை நாடிவருவோரின் தேவைகளையும் ஆற்ற இயலாது.
பெண்களின் அகந்தையான ஆணைகளுக்குக் கட்டுப்பட்டு நடப் பவர்களுக்கு அறத்தின் உறுதியும், செல்வத்தின் பயனும் கிட்டாது; இன்பமான வாழ்க்கையும் அமையாது.
எண்ணிப் பார்க்கும் திறனும், மனப் பண்பாடும் உடையவர்களுக்கு பெண்களிடம் மயங்கி அலையும் அறிவின்மை இராது.
THIRUKKURAl – A SONNET A DAY –No. 105. November 25, 2009.
CHAPTER 91. FEAMALE INFATUATION
To guard against the lure of passion, doting, submission in fear and meek servitude to purveying nature of women; surrendering manliness. This is in no way a reflection on women of modesty; on the contrary urging men to maintain their individuality. Women are held far higher in glory in ThirukkuraL.
‘manaiyaaLai anjum maRumai ilaaLan
vinaiyaaNmai veeru-eaithel intRu’ kuraL 904
One who deems his spouse as boss and purveyor, loses
Happiness in life, and the will to achieve glory.
The lure of passion destroys glory and gains; those caught in it, fail their duties to family and society. Who lurks behind spouse, ignoring duties brings on shame, to hang down his head in honorable society. Lacking compatibility, in meek submission to spouse in fear, one fails his duties to help the good.
People in high society look petty when they behave in abject fear, in the dowsing arms of spouses. Women of modesty are far higher in glory than men who fancy their errands. Governed by the wink of fairy-browed damsels, the weak cannot help out friends in need nor do any good to society. Neither wealth, nor virtue nor happiness resides in people who submit in meek servitude to spouses.
Who have the strength of mind to think and act free do not suffer the folly of doting spouses.
* * * * * * *
நாளும் ஒரு திருக்குறள்: இதழ் 106. திருவள்ளுவர் ஆண்டு 2040, கார்த்திகைத் திங்கள் 10ம் நாள், வியாழக்கிழமை.
தொகுதி 92. வரைவின் மகளிர். (இல்லறம் என்ற வரைமுறைக்கு உட்பட்டு, கற்புடன் வாழாத மகளிர் பொருட்பெண்டிர், விலைமாதர் எனப்படுபவர்).
இதனின் தோற்றப் பின்னணி, பழங்கால பாணர், கூத்தர், விரலியரில் சிலர் பரத்தையராக வாழ்ந்ததும், ஆலையங்களில் இறைச் சேவைகளுக்கு பணிக்கப்பட்ட இளம் பெண்டிர் இசை, கூத்துக் கலைகளில் தேர்ச்சி பெற்று; போற்றி, துதிப் பாடல்களிலும், விழாக்கள், கேளிக்கைகளில் பார்வை யாளர்களை மகிழ்விக்கப் பங்கு பெற்றனர். காலப்போக்கில் அவர்கள் மிட்டா மிராசுகளின் காம வேட்கைக்கு அடிமைப்பட்டு, அறங்காவலர்கள், குருக்களின் ஈடுபாடும், உடந்தையும் அமைய, விலைமாதர் என்ற ஒரு கொடிய சமுதாய முறை வளர்ந்தது. 19ம் நூற்றாண்டு தொடங்கிய சமுதாய சீர்திருத்த இயக்கங்களால் ’தேவதாசி’ முறை ஒடுக்கி அடக்கப் பட்டாலும், விலைமாதர் தொழில் வேறு வடிவங்களில் தொடரும் ஒரு சமுதாய அவலம். இதனை 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இனங்கண்டு அகற்ற முற்பட்டு, ஆண்களைக் கடுமையாக எச்சரித்தது திருக்குறள் கோட்பாடுகள்.
‘பொருட்பெண்டிர் பொய்மை முயக்கம் இருட்டரையில்
ஏதில் பிணம் தழீயற்று’ குறள் 913.
விலைமாதரின் மனம் இணையாத நெருக்கம், இருட்டரையில் அடையாளம் தெரியாத பிணத்தைத் தழுவுவது போல அருவறுக்கத் தக்கது.
மனதில் அன்பில்லாமல், பகட்டான அணிகளுடன், வ்ரவைக் கணக்கிட்டு கபடத்துடன் இனிமையாகப் பேசி, பொருளே குறிக்கோளாகக் கொண்டு பழகும், குடும்பப் பாங்கற்ற பெண்டிரின் மயக்கும் உறவு கேடுசூழும். அறவழியிலான பண்பும், சிறந்தாய்ந்த அறிவும் உடையோர்; தம் உடல், உள்ளம், செல்வத்தைப் போற்றுவோர், பகட்டும் செருக்கும் கொண்ட, பொருளே குறிக்கோளான பரத்தையரின் கீழான இன்பத்தை நாடமாட்டார்கள். நன்மை தீமை ஆய்ந்து அறியாது மயங்குவோருக்கு, மேனி மினுக்கி அழகு காட்டும் கற்பனைப் பெண்டிர் மோகினி போன்றவர்கள்.
இல்லறத்தில் நிறைந்த இன்பம் உற்றவர்களும், மன உறுதி கொண்ட ஆடவரும், அன்பு தவிர்த்து வஞ்சகம் செய்யும் மாய மகளிடம் அறிவையும் செல்வத்தையும் இழந்து, மதுவிற்கும் சூதிற்கும் அடிமைப்பட மாட்டார்கள்.
THIRUKKURAL -- A SONNET A DAY - No. 106
CHAPTER 92: HARLOTS (Women outside the virtue of family bonds)
To keep away from women of banal pursuits, who lure, cajole and trade pleasure of their bodies for material gains. This Chapter warns men against their weaknesses and susceptibility to the lure of harlots, and its ill consequences spoiling mind, body and wealth. KuRaL 1311 castigate men: ‘you have not known chastity; your bosom is exposed to all women to gaze’
‘porut-peNdir poiymai mayakkam iruttaRaiyil
Eathil piNam-thazhie atRu’ kuraL 913
‘The unnatural embrace of hired bellies is like
Contact of alien corpse in darkness’.
Bangle damsels angling material gains have the least of love but cajole by waxing tongue. Beware of whores feigning love, having eyes on gains.
Those seeking the grace of love with the wisdom of a sound mind do not covet pleasures from traders of body for material gains. Who wish to guard their health wealth and fame never embrace vamps of banal pursuits,
Dissatisfied in family life, the unsteady in mind embrace harlots whose interests are focused elsewhere, lest love; the ecstasy and luring embrace of damsels are mystic for those who lack the wisdom of an analytical mind. The bejeweled arms of bellies outside family bonds drown the undetermined in a mire of slush.
False pretensions of harlots, liquor and dice are luring companions of ones whom wealth deserts.
(For those interested in the background position of women in ancient society an elucidation is given below:
Some researchers and literary critics have expressed views that though KuRaL has endowed a honorable place to women in family, their status and participation in social life had not been bright and not brought out clearly, save for some stray cases of poetesses like Avvayaar and Kaakkaippaadiniar and epic characters like KaNNaki, MaNimaekalai. Especially chapters 91 and 92 of kuRaL are cited as showing women in poor light. While applying our thoughts to this aspect it is necessary to look into available information on the social history of Thamizhnadu in the period before and around the time of ThirukkuRaL. In ancient times of civilization men and women worked together outside for sustenance of life, which slowly evolved into families. Towards end of the era of slavery and the beginning of the era of landed gentry, in some stories of the epic Mahabaaratham those about Pandavas-Dhrowpathy, Sudharsan-Oovathi (polyandry), Kavuthamar-Kavuthami, Thurvaasar-Akalikai (free society of tolerance to trafficking) and Jamathakkini-Renuka, (monogamy or chastity - strict adherence to morals in family life) a process of evolution of a close-nit exclusive family system is seen where male domination was gaining an upper hand, by superiority of economic and physical power. In the Thamizh sangam periods before Christian era, when ThirukkuRaL was born, what was the status of women in India? Religious cults like Buddham, SamaNam, Aaryan Sanathanam were invading South India (ancient Thamizhnadu of Dravidian civilization). These religions disdained worldly pleasures an intimacy or equality of ladies. But Thamizh culture was totally different, living life fully for its beauties, including romanticism and family life. This is reflected fully in Thamiz literature of those times:
In the conventional traditions of romantic love and chaste
wedlock, there is parting and reunion in Thamizh culture.
It is real life not mysticism or delusion; Is there such a
medicine in your mystic systems? KuRunthokai
The Sanadhanic system is primarily concerned with mysticism and instability of life; it hates romantic pleasures. Passion of love is the lifeline of nature; it is no stupor or delusion. To understand and enjoy life fully, with proper knowledge of education, Thamizh civilization has evolved and refined a unique tradition of love life (akam) and social life (puram) with grammatical definitions. Part 3 of ThirukkuRaL is an educative treatise on happiness in love life.
In Manu’s codes of the North Indian Aryan style, there is no humanism; due respect and recognition is denied to women; they are treated in slavery as subservient to father, husband, son and other male members, and treated as domesticated animals. Though endowed with six senses, having the unique gift of begetting children; though superior to men in love, kindness, courtesy, considerateness, patience and dedication to service, they have been, and still continue to be treated in conservative societies retarding the path of progress, as servants carrying out the errands of males. The customs of beating, selling, deserting, widowing and destitution of women and totally denying them independence is ingrained in Manu’s codes.
Provoked by this poet Barathi said:
‘Let us clap our hands that we have cut off those
who insist on bringing into the house, the sordid
habit of beating, torturing and tying up cows
in the shed, to subjugate and subdue women’
There is nowhere any reference anywhere in Thamizh culture that women are of a lower category, their relationship itself is bad or that men should not have any contact with them, as Manu has ordained. Seeking desires, inferiority and inability, fear, executing errands on command of women, governed by the wink of damsels are described as the qualities of men surrendering to women. These words and phrases have to be understood in their proper context.
1. Falling in love’s lust (vizhaythal -veezhthal) - seeking in lust and stupor in passion, infatuation. In chapter 120 and other places ‘falling’ has been used to refer to kindness, friendship, desire and romantic love.
2. Losing self, lowering status (thaazhntha iyalbinmai) - inferiority complex, getting inactive and not cultivating the natural qualities and duties of men.
3.. Fearing (anjuthal) - Forgetting that wife is a companion to be loved, obeying her as a manager in command.
4. Fancy errands (yeaval) - to carry out commands and instigations as humble slaves.
5. Governed by the wink (pettaangu ozhukal) - to follow directions as a duty, without concern for good or bad, virtue or folly.
6. Foolishness of doting women (peNsaernthaam paethaimai) - abject dependence on women without the sensibility and faculty to think and act.
What ThirukkuRaL strongly advises against is the slave mentality of humility and obedience to a spouse, without rhyme or reason.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக